شاعر : سید مجتبی شجاع نوع شعر : توسل وزن شعر : مفتعلن مفتعلن فاعلن قالب شعر : غزل
اي شده مجــنــون تو بــسيــار هـا عــارف و ديــوانه و هــوشيار ها
ما هــمـه محتــاج نــگــاه تــوأيــم اي نظــرت بــرده دل از يــارهــا
بي توغزل نيست غزل شعر نيست نـقـش بــود بــر در و ديــوار هــا
اي دلــت از آيــنــه هــا پــاکــتــر ســيــنــۀ تـو مــخــزن اســرار ها
تا نکــني بــاز تو لــبــهــاي خـود وا نشــود يــک گــره از کــارهــا
يــاد تــــو آرامــش دلــهــاي مــــا نــام تو شـيــريــنــي گــفــتــارهــا
مــا کـه نــديــديــم گــل روي تــو هرچه که گــشتيــم به گــلـزار ها
ايــن دل غــمــديــده نــدارد دگــر طــاقــت خــنــديــدن اغــيــارهــا
ما به زبان چشــم به راهت شديم کــاش عيــان بــود به کــردارهــا
ما کـه گــرفــتــار فــراق تــوأيــم مرحــمتــي کــن به گــرفـتــار ها
اي گــل اگــر ريخته ايم از گــنـه بر ســر راه تــو بــسـي خــارهــا
دست بکــش بر ســر ما بـاز هــم گــرچــه شــکــسـتـيـم دلت بـارها
ما که شديم از غــم تو سينه چاک اي پســر فــاطمــه روحي فــداک